Waarom september zo’n emotionele maand is voor ouders
September heeft iets bijzonders. De zomer loopt op zijn einde, de dagen worden korter en het leven schuift weer richting routine. Voor veel ouders voelt het alsof er een grote knop wordt omgedraaid. De vrijheid van de vakantie maakt plaats voor volle agenda’s, brooddozen, vroege wekkers en nieuwe afspraken. Maar misschien nog het meest voelbaar: het moment dat je je kind weer afzet aan de schoolpoort of – als ze nog klein zijn – voor de eerste keer achterlaat in de crèche.
Ik weet nog goed hoe moeilijk ik dat zelf vond. Mijn zoon ging bijna negentien jaar geleden voor het eerst naar de crèche. Ik kan het me nog levendig herinneren: zijn knuffeltje stevig in zijn hand geklemd, en ikzelf die probeerde flink te zijn, maar vanbinnen verscheurd werd. Ik had vertrouwen in de mensen die voor hem zouden zorgen, maar het voelde alsof ik een stukje van mezelf daar achterliet. Later, bij mijn dochter, ging het al wat vlotter. Misschien omdat ik de fantastische mensen daar inmiddels kende, misschien omdat ze vaak samen met haar broer werd opgevangen. Toch blijft dat eerste moment, je kindje afgeven en zonder hem of haar verdergaan, iets dat diep raakt.
Loslaten in kleine stapjes
September vraagt van ons, ouders, dat we opnieuw leren loslaten. Elke keer weer. Voor een baby die naar de crèche gaat, is dat een eerste grote stap buiten het veilige coconnetje van thuis. Voor een peuter of kleuter die naar school gaat, is het opnieuw wennen aan regels, vriendjes en een ander ritme. En voor ons als ouders is het telkens opnieuw dat hart dat een beetje samenknijpt bij het afscheid.
Dat afscheid went misschien, maar het wordt nooit helemaal gewoon. Ik denk dat dat ook goed is. Het laat zien hoe sterk de band is met je kind. Het mag even pijn doen, het mag je emotioneel maken. Want achter die tranen of dat knoopje in je maag zit vooral liefde.
Praktische houvast bij crèche-start
Die eerste dagen in de crèche zijn voor baby’s én ouders een grote overgang. De geur van een nieuw gebouw, onbekende stemmen, andere ritmes… het is veel. Een paar dingen kunnen helpen om die start wat zachter te maken:
Hou het afscheid kort maar warm. Een stevige knuffel, een kus en een paar geruststellende woorden. Blijf niet te lang hangen: dat maakt het vaak moeilijker voor je kindje én voor jezelf.
Geef iets vertrouwds mee. Een knuffeldoekje met jouw geur of een vertrouwde knuffel kan wonderen doen.
Praat met je baby. Ook al verstaan ze je nog niet helemaal, het helpt als je benoemt wat er gebeurt: “Papa komt je straks weer halen.” Het geeft voorspelbaarheid en veiligheid.
Vertrouw op de begeleiders. Zij hebben ervaring en zien elke dag hoe kinderen wennen. Vaak gaat dat sneller dan wij als ouders denken.
En ja, de wachttijden in crèches zijn vandaag vaak nog langer dan toen ik mijn kinderen naar de crèche bracht. Ouders zijn soms ,nog niet in verwachting, wanneer ze zich inschrijven. Dat maakt de eerste dag extra beladen: zó lang heb je gewacht op die plek, en nu is het zover. Het gevoel van opluchting dat je eindelijk terechtkan, gaat vaak hand in hand met de spanning van het afscheid.
Als er broertjes en zusjes zijn
Voor gezinnen met meerdere kinderen brengt september nog een extra dimensie. De ene gaat voor het eerst naar school, de ander blijft nog thuis of start in de crèche. Dat zorgt voor nieuwe dynamieken. Jaloezie (“waarom mag hij naar school en ik niet?”), gemis (“ik mis mijn grote zus”) of net opluchting (“eindelijk mama/papa even voor mij alleen”).
Een paar kleine dingen maken het verschil:
Betrek de oudere kinderen. Laat ze mee een knuffel uitzoeken voor hun kleine broer of zus die naar de crèche gaat.
Plan kleine quality time-momentjes. Een boekje lezen voor het slapengaan, samen koekjes bakken in het weekend. Het hoeft niet groots te zijn, als het maar bewust gedeelde aandacht is.
Wees mild. Naar school of crèche gaan vraagt veel energie van kinderen. Een boze bui bij thuiskomst zegt vaak gewoon: “Ik ben moe.”
En dan zijn er wij, de ouders
Te midden van al die emoties van je kinderen, zit jij als ouder met je eigen gevoelens. Trots en verdriet lopen door elkaar. Je voelt misschien schuld omdat je werkt en je kind afgeeft, of omdat je niet overal tegelijk kan zijn. Je probeert tegelijk kalm, sterk en georganiseerd te zijn, terwijl je zelf ook zoekende bent naar balans.
Mijn tip: wees mild voor jezelf. Niemand doet dit perfect. Het helpt om kleine ritueeltjes voor jezelf te creëren. Een koffie op weg naar het werk na het afzetten. Een korte wandeling als je de baby hebt afgegeven. Een moment om te ademen en te beseffen: dit is niet alleen loslaten, dit is ook groeien. Jij groeit mee, samen met je kind.
September is meer dan afscheid
En toch: september is niet alleen maar moeilijk. Het is ook een maand vol nieuwe kansen. Nieuwe vriendjes, nieuwe ontdekkingen, nieuwe verhalen die je kinderen meebrengen. Het geeft een ritme aan de dagen dat soms juist rust brengt na de chaos van de vakantie. Het brengt ook verbondenheid: ouders die elkaar ontmoeten aan de schoolpoort, de glimlach van een crèchebegeleidster die je kind liefdevol opvangt.
Het is een maand die je doet stilstaan bij hoe snel de tijd gaat. Je kind is alweer een stapje groter, zelfstandiger, wijzer. En dat is misschien wel de meest emotionele kant van september: het besef dat de dagen traag lijken te gaan, maar de jaren vliegen.
Tot slot
Of je nu voor de eerste keer je baby afgeeft aan de crèche, of voor de zoveelste keer je kleuter naar school brengt: het mag even pijn doen. Het mag je ontroeren, verwarren, uitputten. Want dat betekent dat je hart openstaat.
September is een maand van loslaten, maar ook van vertrouwen. Vertrouwen dat je kind zich hecht aan nieuwe mensen. Vertrouwen dat jullie samen een ritme vinden. Vertrouwen dat liefde niet minder wordt als je even afscheid neemt. Integendeel, dat ze groeit elke keer dat je elkaar weer in de armen sluit.
📌 Wil je nog meer inspiratie en tips? Blijf dan zeker mijn blog volgen of stuur me een berichtje als je vragen hebt. Ik denk graag met je mee.